وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اللّهم صلّ علی فاطمه و أبیها و بعلها و بنیها بعدد ما أحاط به علمک

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید

صلی الله علیک یا ابا عبد الله (عصر عاشورا) 

عصر روز عاشورا ابا عبد الله یکه و تنها در میان دشمنان مانده. یک طرف را نگاه می­کند زن و بچه را می­بیند که ترسان در خیمه­ها نشسته­اند. طرف دیگر را نگاه می­کند گرگهای خونخواری را می­بیند که بویی از انسانیت ندارند. به میدان جنگ می­رفت و هر از چندی به خیمه­هاسر می­زد. وقتی اهل حرم صدای شیحه­­ی اسب امام را می­شنیدند با خوشحالی به استقبالش می­رفتند. آقا برای بار آخر به میدان رفت. از شدت عطش لبهای مبارک ترک برداشته بود و گلو خشک شده بود. آنقدر تیر و نیزه خورده بود که از روی اسب به زیر افتاد. ذوالجناح که سوار خود را در دست دشمنان می­دید با سرعت به خیمه­گاه آمد تا خبر شهادت حسین را به آنها برساند. وقتی صدای شیحه­ی اسب را شنیدند خوشحال به بیرون دویدند. (شاید) سکینه اولین کسی بود که به عشق دیدار پدر به بیرون دوید. اما دلها بسوزد ! وقتی اسب را غرقه در خون و بدون سوار دید، فریادی کشید و به عقب برگشت تا همه را مطلع کند. بعد به سوی اسب رفت تا خبری از پدر بگیرد . . .  

ای فرس برگشته­ای سوی حرم تنها چرا؟! ...